آئین مستان

بهار خراسان مبارک / به همه ایران مبارک

با صدای نقاره خونه / دل دیوونه داره میخونه

جشن سلطان مبارک

امشب شور وشعف زیاده / قلبم دم باب الجواده

همون آقایی که حالا رسیده / داره به مردم عیدی میده

بهار خراسان مبارک / به همه ایران مبارک

با صدای نقاره خونه / دل دیوونه داره میخونه

جشن سلطان مبارک

بپر واز اینجا رها شو / کبوتر جَلد رضا شو

روبروی گنبد دعا کن / رضا رضا کن پراتو واکن

راهی کربلا شو

اینجا مشهده یا بهشته / دائم میره میادفرشته

روح الامین توی رواقا میره / تا بتونه یه جا یگیره

بهار خراسان مبارک / به همه ایران مبارک

با صدای نقاره خونه / دل دیوونه داره میخونه

جشن سلطان مبارک

دل ما به عشقش هلاکه /  آبروی این آب و خاکه

دیگه خیالت باشه راحت / با یه زیارت روز قیامت

پروندت پاکه پاکه

وقتی بری دخیل ببندی / یک عمر همیشه سربلندی

کسیکه ریزه خور دست رضاست / حوالشو میدن به عباس

بهار خراسان مبارک / به همه ایران مبارک

با صدای نقاره خونه / دل دیوونه داره میخونه

جشن سلطان مبارک

چه غم گر گنهکار و نامه سیاهم / علی بن موسی الرضا داد راهم

امام رئوفی که عالم فدایش / کرم کرد و داد از عنایت پناهم

ز فعلم نپرسید کاهل خطایی / به رویم نیاورد من رو سیاهم

سراپا شدم غرق دریای رحمت / نگوید دگر که غرق گناهم

همه روی گردانده بودند از من / رضا کرد با چشم رحمت نگاهم

کنم ناز دیگر به طوبی و سَدره / که در بوستان ولایت گیاهم

به جز دامن آل عصمت نگیرم / به غیر از رضای رضا را نخواهم

چو می خواست راهم دهد از کرامت / عطا کرد سوز دل و اشک آهم

اگر خار بودم اگر پست بودم / رضا داد قدرم رضا داد جاهم

اگر کوه عصیان بود روی دوشم / اگر گشته کاهیده تن مثل کاهم

شدم خاک پای امام رئوفی / که بر شهریاران کند پادشاهم

گدایم گدایم گدایم گدایم / گدای علی بن موسی الرضایم

خوشا آن غریبی که یارش تو باشی / قرار دل بی قرارش تو باشی

خوشا ان که تنها تو را دوست دارد / چه خوشتر اگر دوستارش تو باشی

زبیداد پائیز هم غم ندارد / هر آن دل که باغ و بهارش تو باشی

بر آن محتضر می برم رشک هر شب / که شمع شب احتضارش تو باشی

خراسان حریم حرم هاست آری / حریمی که پروردگارش تو باشی

خوش آن خانه بر دوش دور از دیاری / که هم خانه وهم دیارش تو باشی

خوشا آن گدائی که تنهای تنها / کناری نشیند کنارش تو باشی

خوشا آن تهی دست بی برگ و باری / که در این چمن برگ و بارش تو باشی

خوشا آن که یک عمر پروانه ات شد / که یک لحظه شمع مزارش تو باشی

بود بود ناز بر لاله زار خلیلش / کسی را که بر دل شرارش تو باشی

گدایم گدایم گدایم گدایم / گدای علی بن موسی الرضایم

تا ملائک همه پر را حرکت میدادند

دور تو، قرص قمر را حرکت میدادند

به طواف تو زمین بار دگر میچرخید

چون که خدام تو در را حرکت میدادند

پرچم و گنبد و گلدسته برای زوار

به خوش امد، همه سر را حرکت میدادند

صبح خدام تو بودند که با جاروشان

از کف صحن، سحر را حرکت میدادند

مقصد اصلی شان پنجره فولاد تو بود

کودکانی که پدر را حرکت میدادند

نوبت عصر شفایت به سرِ شانه ی صحن

دستها، چند نفر را حرکت میدادند

نمره ی صندلی ام باز درامد، هشت است

ساعت رفتن من نیز به مشهد، هشت است

همه جا مضربی از هشت و، به تَختِ اعداد

ان که امروز نشسته است به مسند، هشت است

بین ما مردم ایران، نود و نه درصد

عدد حاجتمان پنج نباشد، هشت است

کربلایی است دلم در وسط مشهد تو

کسر بر نُه شود هفتاد و دو درصد، هشت است

علی و فاطمه را هشت عدد حرف، بس است

حاصل ضرب دو تا اسم محمد، هشت است

عدد چهار همان پرچم سبز حرمت

یازده شکل دو گلدسته و گنبد، هشت است

هفتِ بی تاب ترینت، لبِ پائین من است

گر به رویش لب بالایی مرقد، هشت است

هشتمین بیت رسیده است که تاکید کنم

بهترین ساعت پرواز به مشهد، هشت است

این چه حسی است که امشب به دلم پاداده

به من کورچنین میل تماشا داده

خانه حضرت موسی شده وادی بهشت

گوئیا بازخدا حضرت عیسی داده

مریم است اینکه در آغوش خود عیسی دارد

یاخدافاطمه را مولد زیباداده

چه کسی آمده که باز عطش آورده

نکند باز خداحضرت سقاداده

نبی آمد,علی آمد,حسن آمد,نه حسین

همه را دست خدا بر رخ او جاداده

خوش بحال دل ماچون حرمش ایران است

پرچم نوکریش فاطمه بر ماداده

حرمت وادی طوراست که حاجت دارم

خادم پیرحرم حاجت من را داده

روز اول به تو و گنبد و گلدسته تو

حضرت ذات احد نمره بالا داده

صحن توصحن بهشت است خدایی چونکه

نقشه صحن تورا حضرت زهرا داده 

شاعر:مهدی نظری

ای کاش حرم بودم و مهمان تو بودم

مهمان تو و سفره احسان تو بودم

یک عمر گذشت و سر و سامان نگرفتم

ای کاش فقط بی‏سر و سامان تو بودم

تا چشم گشودم به دلم مهر تو افتاد

زآن روز چو آهوی بیابان تو بودم

طوفان عجیبی است غم عاشقی تو

چون موج اسیر تو و طوفان تو بودم

ای گنبد تو عشق ، من خسته دل ای کاش

چون کفتر پر بسته ایوان تو بودم

یک پنجره فولاد دلم تنگ تو آقاست 

ای کاش ز  زوار خراسان تو بودم

شاعر:مهدی صفی یاری

لطف شما همیشگی و بی‌نهایت است

مانده‌ام که چرا یک دهه نامش کرامت است؟

شد نیت همیشه‌ی من مشهدالرضا

بالاترین عذاب من، این ترک نیت است

کار نگاه خادمتان کیمیاگری‌ست

دنیا طلب نمودن ما هم جسارت است

میلی نمی‌کنم به عبادات بی‌حساب

تا دوره‌گردی حرم تو عبادت است

سلطان شمائی و دل ما فخر می‌کند

از اینکه در حوالی خاک تو رعیت است

شاعر:سراج